Lustrzanka

Z historycznego punktu widzenia, pierwszą „lustrzanką” była lustrzanka dwuobiektywowa, później jednoobiektywowa, a najmłodszą jest lustrzanka cyfrowa. Konstrukcja cyfrowej lustrzanki jest oczywiście zbliżona do analogowych przodków, aczkolwiek materiał światłoczuły zastąpiono dużą matrycą o rozmiarach podobnych do pojedynczej klatki filmu małoobrazkowego ( 24 x 36 mm).

Historię lustrzanki jednoobiektywowej poprzedza wynalazek fotografii w 1826/27 roku. Przez półtora wieku wykorzystywano światło i lustro w aparatach typu „obscura”. Lustrzanka jednoobiektywowa była popularna jako pomoc przy rysowaniu przez cały XVIII w., ponieważ artyści mogli prześledzić obraz utworzony lustrzanką, aby odwzorować realistyczny obraz.

Określenie „lustrzanka” zazwyczaj używamy jako synonimu lustrzanki jednoobiektywowej.

Po zajrzeniu do środka lustrzanki przez bagnet ( czyli w wolnym tłumaczeniu – system mocowania obiektywu do aparatu) ujrzymy lustro (stąd nazwa – lustrzanka). Działanie aparatu jest dość proste, aczkolwiek sam mechanizm jest skomplikowany – produkcja, kalibracja i montaż mechanizmu lustra wymaga niezwykłej precyzji. Jak działa lustrzanka? Przed ekspozycją lustro podnosi się, co umożliwia matrycy naświetlenie się obrazem, natomiast natychmiast po naświetleniu lustro opada. W tego typu aparatach występuje tylko jeden obiektyw, który służy zarówno do podglądu kadru jak i do naświetlania. Więc obraz, jaki widzimy przez obiektyw, będzie dokładnie tym, co ujrzymy po naświetleniu. Niestety wadą tego rozwiązania jest to, że w momencie naświetlenia lustro podnosi się zasłaniając nam widok oraz podczas unoszenia może zaburzyć równowagę zdjęcia przez drganie aparatu, a skutkiem tego mogą być poruszone zdjęcia. Aby tego uniknąć stosuje się mechanizm wstępnego unoszenia lustra pozwalający wytłumić drgania jeszcze przed otwarciem migawki.